ஆப்நகரம்

ஒரு பத்திரிகையாளரின் கொரோனா அனுபவம்!

புகைப்பட ஊடகவியலாளரான ராஜூ ஷிண்டே தனது கொரோனா அனுபவம் குறித்து பகிர்ந்துகொள்கிறார்.

Samayam Tamil 12 May 2020, 7:48 pm
ராஜு ஷிண்டே என்பவர் மும்பை மிரர் ஊடகத்தில் புகைப்பட ஊடகவியலாளராக பணிபுரிந்து வருகிறார். அவர் கொரோனாவால் பாதிக்கப்பட்டு, சிகிச்சை பெற்று குணமடைந்துள்ளார். அவர் தனது கொரோனா அனுபவம் குறித்து எழுதியுள்ளார்.
Samayam Tamil குணமடைந்த ராஜு ஷிண்டே


ஏப்ரல் 20ஆம் தேதியன்று எனக்கு கொரோனா தொற்று இருப்பதாக பரிசோதனை முடிவில் தெரியவந்தது. என் வாழ்வில் மிக இருண்ட நாட்களில் அதுவும் ஒன்று. மும்பையில் முதல் கொரோனா பாதிப்பு ஏற்பட்ட நாள் முதல் நான் இந்த நோய் குறித்து செய்திகளை சேகரித்து வந்தேன். ஒவ்வொரு நாளும் வீட்டை விட்டு வெளியே செல்லும்போது எனக்கும் ஒருநாள் கொரோனா வந்துவிடும் என பயந்தேன்.

ஆரம்பத்தில், மற்றவர்களை போலவே நானும் வீட்டிலிருந்தே வேலைபார்க்க வேண்டுமென எனது துணைவி அறிவுறுத்தினார். ஆனால், நான் ஒரு புகைப்பட ஊடகவியலாளர் என்பதால் களத்தில் பணிபுரிய வேண்டும் என நான் சமாதானம் சொல்லி வந்தேன். எனினும், நான் பாதுகாப்பு முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகள் அனைத்தையும் கடைப்பிடித்து வந்தேன்.

மும்பையில் மார்ச் மாதம் தொடக்கத்தில் கோவிட்-19 நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கை கடுமையாக அதிகரித்தபோது நான் சில இடங்களுக்கு பயணித்தேன். அந்த இடங்கள் அனைத்தும் பின்னர் ஹாட்ஸ்பாட்டுகளாகவும், கட்டுப்பாடுகளுக்கு உட்பட்ட பகுதிகளாகவும் அறிவிக்கப்பட்டன. நான் தூங்கும் இடத்திற்கு எனது துணைவி, குழந்தைகள், தாயார் யாரும் வரக்கூடாது என அறிவுறித்தி வந்தேன். அவர்களுடன் தொடர்பை குறைத்துக்கொண்டேன்.

காலையில் 9 மணிக்கே வேலைக்கு புறப்பட்டுவிடுவேன். இரவு தாமதமாக எல்லோரும் தூங்கியபிறகு வீட்டுக்கு வருவேன். பின்னர் எனது கைகளை கழுவி தூய்மைப்படுத்திக்கொண்டு உறங்கிவிடுவேன். களத்திலும் நான் எச்சரிக்கையாக இருந்தேன். கொரோனா பாதிப்பு மிகுந்த பகுதிகளுக்கும், மருத்துவமனைகள், முகாம்களுக்கும் செல்லும்போது தூரத்தில் நின்று புகைப்படங்களை எடுப்பேன். யாருடனும் அருகே சென்று தொடர்புகொள்ளமாட்டேன்.

கொரோனா வைரஸிடமிருந்து தப்பிக்க வேறு எதுவும் செய்திருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்றே கருதுகிறேன். எப்போதும், முகக்கவசம், கையுறை, சானடைசர்களை பயன்படுத்தி வந்தேன். எனினும், ஒருமுறை மத்துங்கா அருகே மக்களுக்கு பரிசோதனை நடந்துகொண்டிருந்தபோது அங்கு திடீரென மக்கள் சூழ்ந்து கொண்டனர். அப்போதுதான் முதல்முறையாக நான் அச்சமடைந்தேன். அன்று நான் உடனடியாக வீட்டுக்கு சென்று கிருமிநாசினிகளை என்மீது தெளித்துக்கொண்டேன்.

எனது 15 ஆண்டு பணி அனுபவத்தில் (26/11 பயங்கரவாத தாக்குதல் உட்பட) ஊரடங்கின்போது நகரத்திற்குள் பயணித்து செய்திகளை சேகரிப்பது மிகவும் கடினமான அனுபவமாக இருந்தது. எனினும், ஒவ்வொரு நாளும் ஏராளமானோர் திரளும் மெரைன் ட்ரைவ் ஆளில்லாமல் காணப்பட்டது பார்ப்பதற்கு இதமாக இருந்தது.

எனது அலுவலகத்திற்கு அருகே ஒரு நாள் வீடற்ற வயது முதிர்ந்தவரின் சடலத்தை காண நேரிட்டது. பசியால் அவர் உயிரிழந்துவிட்டார். 10 மணி நேரமாக அவரை யாரும் கவனிக்காமல் போனது மிகவும் வேதனையளித்தது. இந்த விஷயம் சாதரமாணதுதான் என அதிகாரிகள் காரணம் சொல்லி பிணவறைக்கு எடுத்துச்சென்றனர். ஆனால் நாங்கள் அதை செய்தியாக வெளியிட்டோம்.

ஊரடங்கு அமல்படுத்தப்பட்டபோது மும்பையை விட்டு ஏராளமானோர் வெளியேறியது பற்றி நாங்கள் விரிவாக செய்திகளை சேகரித்து வெளியிட்டோம். ஒருமுறை புனே சென்றபோது, கால்களில் செருப்பில்லாமல் 20 கிலோமீட்டர் நடந்தே பயணித்த ஒருவரை காண்டோம். அவரது கால்கள் கருப்பு நிறமாகி, கொப்புளங்கள் ஏற்பட்டு ரத்தம் வழிந்துகொண்டிருந்தது. அவரது பிள்ளையின் காலணியும் வழியில் கிழிந்துவிட்டது. ஆகையால் அவர் தனது செருப்பை பிள்ளையிடம் கொடுத்துவிட்டார்.

அதிஷ்டவசமாக எனது காரில் ஒரு ஜோடி செருப்பு இருந்தது. அதை தூய்மைப்படுத்தி அவரிடம் கொடுத்தேன். மற்றொரு இடத்தில், நான்கு பேர் அடங்கிய ஒரு குடும்பம் பசியால் வாடியிருந்த நிலையில் அவர்களுக்கு உணவும், தண்ணீரும் பகிர்ந்துகொள்ள முடிந்தது.

எனக்கும், எனது சக பணியாளர்களுக்கும் கொரோனா தொற்று இருப்பது உறுதிசெய்யப்பட்டபோது, எனது தயாரையும் (65) நான் ஆபத்தில் தள்ளிவிட்டேனோ என்ன அச்சமடைந்தேன். எனக்கு கொரோனா இருப்பது உறுதியாகிவிட்டால் உடனடியாக தனிமைப்படுத்தப்பட்ட பகுதிக்கு நகர்ந்துவிடவேண்டுமென முடிவு செய்தேன். இந்த நெருக்கடி காலத்திலும் நண்பர்கள், நலம் விரும்பிகள் எனக்கு ஆதரவளித்தது மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.

ஒரு வாரத்திற்கு பிறகு எனக்கு பரிசோதனையில் நெகடிவ் என முடிவு வந்தது. கோரேகான் பகுதியில் ஒரு ஹோட்டலில் நாங்கள் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட நாட்கள் மிகவும் கடினமானவை. ஒரே அறையில் தனியாக இருப்பது மனதளவில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தும். சில நேரங்களில் அச்சமும், பதற்றமும் தொற்றிக்கொள்ளும். மற்ற நேரங்களில் சலிப்பு ஏற்படும். எனினும், நான் தனிமைப்படுத்தப்பட்டிருந்தபோது எனது அனுபவத்தை வீடியோவாக பதிவு செய்ய நிறைய நேரத்தை செலவிட்டேன்.

மும்பையில் பயங்கரவாத தாக்குதல் நிகழ்த்தப்பட்டபோதுதான் நாங்கள் கடைசியாக பயந்தோம். அப்போதைய சூழலுக்கும், தற்போதைய சூழலுக்கும் ஒரே வித்தியாசம் என்னவென்றால், நம்மை தாக்கும் தோட்டாக்கள் எங்கிருந்து வருகின்றன என குறைந்தபட்சமாக நமக்கு தெரிந்திருக்கும்.

(மும்பை மிரர் ஊடகத்தில் வெளியான கட்டுரையின் தமிழாக்கம்)

அடுத்த செய்தி